سرای خیال

گزیده‌هایی از سروده‌های سخن‌سرایان پیشین و امروز

سرای خیال

گزیده‌هایی از سروده‌های سخن‌سرایان پیشین و امروز

دو شعر از علی محمد مودب برای «آیات القرمزی» شاعره بحرینی

 

 

  نکته : شرح مربوط به این دو شعر در انتها آورده شده است

   

  برای" آیات القرمزی " ماهی قرمز نوروز بحرین!

 

 

  دریا چه بق کرده است، دریا کودکانه است

 

  بی‌حرف، بی‌جاشو و بی موج و ترانه است

 

            *        *          *

  ترسیده از چیزی مگر دریا کز اینسان

 

  با موج موجش رعشه‌های بی‌بهانه است

 

          *        *          *

  شور است اما شوری‌اش از جنس اشک است

 

  انگار از پلک زمین اشکی روانه است

 

            *        *          *

  با بادها هم شوق بازی کردنش نیست

 

  دریا که چون مرداب‌ها نیلوفرانه است

 

            *        *          *

  امشب چرا جز لوءلوء  خونین ندارد

 

  امشب چرا چون لخته‌هایی بیکرانه است

 

            *        *          *

  در ساحل خونین آن سو دیده شاید-

 

  شب را که گرم جستجو – خانه‌‌به‌خانه – است

 

            *        *          *

  رگموج‌هایش سوخته از بس که دیده

 

  در نخلهاشان شعله سرگرم زبانه است

 

            *        *          *

  با ماهیان قرمز از دریا نگویید

 

  دیگر نه آن دریای شعر عاشقانه است

 

            *        *          *

  از حیرت آلاله‌های ساحلش سرخ

 

  دریا چه بق کرده است، بغضی جاودانه است

 

                 

              ***         *        *          *       ***

 

      چون نخل طور شعله کشید آیات

 

 

 

  آیات نام کوچک توفان‌ها

 

  نامی که در کتاب خدا زنده است

  

   نامی که تا همیشه نماز ما

 

  در محضرش شکسته و شرمنده است

 

            *        *          *

  آیات شعر زلزله‌ها را گفت

 

  حرف سطوح گمشده در گل را

  

  چون نخل طور شعله کشید آیات

  

  آوازهای سوخته در دل را

 

            *        *          *

  با گردبادهای مهیب و سرد

 

  بی ترس از نسیم و شکفتن خواند

 

  در پیچش سیاهی عالمگیر

 

  آن خطبه را چه محکم و روشن خواند

 

            *        *          *

  آیات نام کوچک مهتاب است

 

  نام بلند هر چه که خورشید است

 

  سیلی خور کسوف نخواهد ماند

 

  صبحی که صبح روشن امید است

 

            *        *          *

 

  علی محمد مودب از برجسته‌ترین شاعران انقلاب در رثای "آیات القرمزی" شاعره 20ساله         بحرینی که در روزهای اخیر بطرز فجیعی توسط حکومت آل‌خلیفه مورد شکنجه و تجاوز قرار گرفت،   دو غزل سروده که رجانیوز منتشر کرده است.

  بنابه اخبار منابع بحرینی، علت بازداشت این دختر جوان شیعه، خواندن شعر علیه رژیم   آل‌سعود در میدان "اللولوء" پیش از تخریب آن بوده است. بنا به اخبار این منابع، پس از بازداشت "آیات القرمزی"، وی را نزد "عیسی بن حمد آل خلیفه" برده و او را در مقابل دیدگان وی مورد شکنجه و تحقیر قرار داده و پس از آن در اختیار نیروهای امنیتی حکومت آل خلیفه قرار گرفته است.

در نهایت پس از چند روز، در تماس تلفنی یک فرد ناشناس، خانواده این دختر ۲۰ ساله اطلاع یافتند که وی در یکی از بیمارستان های بحرین بستری است. پس از مراجعه خانواده به بیمارستان متوجه شدند که به دلیل شکنجه بسیار زیاد، او در حال حاضر در کما به سر می‌برد و پزشکان پس از معاینه او متوجه شده بودند که مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است.

 

 وی در چند ماه اخیر فعالیت گسترده‌ای در میدان "اللولوء" داشته و کلیپ شعرخوانی وی نیز موجود است. پدر وی نیز از شعرای سرشناس بحرینی به شمار می‌رود که در دهه‌ ۹۰ قرن گذشته میلادی به دلیل اشعاری که علیه رژیم "آل خلیفه" سروده بود، چندین بار بازداشت و مورد شکنجه قرار گرفت.

 

 یادآور می‌شود علی محمد مودب از شاگردان مرحوم قیصر امین پور است و تاکنون از وی چندین مجموعه شعر منتشر شده است از جمله: «عاشقانه‌های پسر نوح» 1382 (نشر دفتر شعر جوان)، «همین قدر می‌فهمیدم از جنگ» 1383 (سارینا)، «مرده‌های حرفه‌ای» 1384 (هزاره ققنوس-چاپ سوم)، «الف‌های غلط» 1386 (سوره مهر-چاپ دوم)،

گزینه شعر «عطر هیچ گلی نیست» (نشر تکا-چاپ سوم)، گزینه شعر «دروغ‌های...» (نشر علم)، «روضه در تکیه پروتستان‌ها» (سپیده باوران)

 

 وی در روزهای اخیر دو غزل فوق را برای این شاعره بحرینی سروده که در اختیار رجانیوز قرار گرفته است.

 

چه می‌شد . . .

 

  دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى‌کردم

  به دریا مى‌زدم در باد و آتش خانه مى‌کردم

            *     *     *      *

  چه مى‌شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم

  تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم

  اگر مى‌شد همه محراب را میخانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  اگر مىشد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد

  حقیقت را اگر مى‌شد شبى افسانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  چه مستى‌ها که هر شب در سر شوریده مى‌افتاد

  چه بازى‌ها که هر شب با دل دیوانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى‌شد

  اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى‌کردم 

            *     *     *      *

  سرم را مثل سیبى سرخ  صبحى چیده بودم کاش

  دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى‌کردم

                                             فروردین 1388 

 

               از : علیرضا قزوه