چه می‌شد . . .

  دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى‌کردم

  به دریا مى‌زدم در باد و آتش خانه مى‌کردم

            *     *     *      *

  چه مى‌شد آه اى موساى من، من هم شبان بودم

  تمام روز و شب زلف خدا را شانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  نه از ترس خدا، از ترس این مردم به محرابم

  اگر مى‌شد همه محراب را میخانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  اگر مىشد به افسانه شبى رنگ حقیقت زد

  حقیقت را اگر مى‌شد شبى افسانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  چه مستى‌ها که هر شب در سر شوریده مى‌افتاد

  چه بازى‌ها که هر شب با دل دیوانه مى‌کردم 

            *     *     *      *

  یقین دارم سرانجام من از این خوبتر مى‌شد

  اگر از مرگ هم چون زندگى پروا نمى‌کردم 

            *     *     *      *

  سرم را مثل سیبى سرخ  صبحى چیده بودم کاش

  دلم را چون انارى کاش یک شب دانه مى‌کردم

                                             فروردین 1388 

               از : علیرضا قزوه